Marten Hogeweg

Als ons moeder dit zou kunnen zien dan kon ik meteen aan de slag met een oud en bot aardappelschilmesje om al dat onkruid tussen de stenen weg te krabben.
En mopperen of tegenwerpingen maken had geen zin, je deed wat je moeder zei. Weliswaar met de pest in je lijf en het vaste voornemen om niets maar dan ook niets ooit nog als onkruid te bestempelen laat staan om weg te halen als je eenmaal de macht overgenomen had.
En zo geschiedde en in de hemel is behalve geen bier ook geen onkruid en hier in het nu bestaat onkruid niet meer, alleen nog maar natuur.

En ik zag dat het grasveld vol lag, met dooie bladeren welteverstaan. Nou is dat geen nieuws want dat is al minstens twee maanden zo en dat komt door de droogte. Bomen hebben het moeilijk, de hele natuur snakt naar vocht en een enkele bui zet geen zoden aan de dijk. Plenzen moet het en dagen achtereen.
Maar toen ik beter keek zag ik de bloemetjes, die het toch voor elkaar gekregen hadden om ergens wat te drinken te vinden en in bloei te schieten.
Er is hoop.

Dat riep sergeant-majoor Loempia altijd als we niet snel genoeg liepen naar zijn zin en daar moest ik aan denken toen ik de eerste rooie pepers plukte van een van de drie planten, boordevol al met groene in alle maten.
Ook de snijbonen geven met gulle hand want als je er een handjevol afhaalt wordt de plant kwaad en gaat onmiddellijk nieuwe bloemen aanmaken met als gevolg dat ik tot in oktober kan doorgaan met oogsten. Wat ben ik toch een bofkont.

Nee, niet de zwaaikom want dat is een verbreding in een kanaal waar de boten kunnen ‘uitzwaaien’ om te keren. Hoewel ik iemand ken die tot op heden denkt dat het woord zwaaikom komt van de plaats waar je als kind naar Sinterklaas zwaait als die met de stoomboot vol prachtige geschenken en vrolijke zwarte pieten weer terug komt uit het verre Spanje.
Nee, dit is een snaaikom en dat is een nieuwe trend in de wondere wereld van de Foodlovers maar daar heet ie anders, iets Engels uiteraard.
Het is niet de bedoeling dat je gezellig je kommetje vol schept, alles door elkaar husselt en dan de inhoud genietend naar binnen lepelt. Nee, alles zoveel mogelijk apart en dan maar snaaien: een boontje hier, een worteltje daar enzovoort en uiteraard met stokjes.
Flikker je de hele handel op een bord, dan heet het geen snaaikom meer maar een prikbord. U bent gewaarschuwd.

Na een voorspoedig verlopen nastaarbehandeling —wat een dikke laag mompelde de oogarts terwijl de rode flitsen als vurige pijlen door mijn schedel schoten — kwam ik als nieuw weer buiten en zag nu duidelijk dat de bus zich net in beweging zette.
Ik holde, zwaaide en de bus stopte zodat ik toch nog kon instappen. Eigenlijk had ik niet mogen stoppen zei de goedlachse dameschauffeur, maar vooruit. Ik dankte haar hartelijk en noemde haar een schat en dat was het sein voor uitbundige vrolijkheid en veel gebabbel met de overige passagiers: twee dames, duidelijk moeder en dochter. Ik verstond er niks van en beperkte me tot lachen en knikken en zag met m’n herboren linkeroog de wereld weer steeds mooier worden.
Eenmaal uitgestapt zag ik daardoor voor het eerst het daar al lang aanwezige aanplakbord met ‘free ijsjes’. Getroffen bleef ik staan want wat bedoelden ze nou, vrije ijsjes, bevrijd ijsjes (gebiedende wijs) of gratis ijsjes? Spreek je moerstaal stumper dan weet ik wat je bedoelt, ace & tate!
En toen ik thuis gekomen de televisie aandrukte kwam er op het nieuws een meneer die buiten op een terras zware shag van de weduwe rookte en een meneer van Clean Air Nederland.
In de woorden van Johan: Iedere keerzijde heeft z’n eigen medaille.

Vandaag gaat het tourcircus over het dak van deze ronde, de col de l’Iseran. Achttien jaar geleden was deze col ook voor mij het hoogste punt in de voettocht van Pieterburen naar Nice.
Vrijdag 29 juni 2001 schreef ik daarover in mijn dagboek onder andere:

Het is mooi weer en ik kuier opgeruimd Val d’Isére uit langs een rustig klimmend weggetje, maar na de laatste huizen, gaat het steil omhoog de bossen in en dwars over ski-pistes. Ik begin danig te zweten.
Als ik de D902 kruis sta ik voor een massieve muur van sneeuw; geen spoor van een pad of markering te vinden. Een blik op de kaart leert dat er niks anders op zit dan de weg te volgen, die gelukkig erg rustig is met verkeer. Welgemoed ga ik op weg en tussen steeds hoger wordende sneeuwmuren, kom ik langzaam klimmend, op de Col de l’Iseran (2770 m) waar ik verwelkomd wordt als een held, maar dat geldt niet mij, maar even oude knarren op fietsen.
Maar ik mag ook delen in het feest en als de begeleidende dames in de gaten krijgen, dat ik niet alleen te voet uit Nederland ben gekomen, maar ook nog honger heb, wordt ik bedolven onder koekjes, chips en chocolade. Toch wel handig zo’n begeleidende groep verzorgsters.
Het eerste stuk van de afdaling gaat weer over de D902 en het duurt lang voor ik het pad van de GR5 weer kan oppikken. Vooral door de hoge waterstand zijn hele stukken onbegaanbaar. Pas bij Maison Cantonnière de Pied Montet (2274 m) lukt het om op de route te komen. 

De renners gaan vandaag in tegengestelde richting de col over en ik ben benieuwd of er nog net zoveel sneeuw ligt als toen.
Overigens heb ik tijdens die tocht nooit iets gemerkt van ijlere lucht boven de tweeduizend meter — als niet klimmer zat ik in de Ardennen al stik kapot — maar misschien wist ik dat toen niet of heb er niet aan gedacht. Kan toch.

Eerst het zuur en dan het zoet? Nee dank u, dat geintje kennen we. Ik geef de voorkeur aan zoetzuur en dan vooral met zomerse groenten zoals bietjes en in dit geval sperzieboontjes. Eerst een nachtje gepekeld om ze lekker knapperig te houden en dan in het zuur, nou ja zoetzuur dus met specerijen.
Heerlijk in een zomerse salade met vul maar in: wat de bladen voorschrijven of de suïcidale media eisen of voor de dapperen gewoon wat ze lekker vinden.
En het wordt zomer, reken maar van jawel, dus rustig blijven, geen inspanningen, hittestress — een nieuwe loot aan de stressboom — vermijden en vooral veel drinken.

Enkele maanden geleden drongen actievoerders de stallen van een varkensboer in Boxtel binnen. Er werd geen schade aangericht — ook niet na minutieus weken durend onderzoek — behalve aan de voertuigen van de actievoerders die door boze boeren in de sloot gekieperd werden. Niet zo moeilijk met die monstertrekkers van tegenwoordig.
De verontwaardiging over de bezetting was groot en de voltallige fractie van het CDA stond zich witheet te verdringen rond de microfoon en sprak van een inktzwarte dag.
Afgelopen zondag vonden 100.000 (honderdduizend) kippen de dood bij de zoveelste stalbrand, deze keer in Groningen. Ik was benieuwd naar de reacties en volgde oplettend alle mij ter dienste staande media. Doodstil, net als die kippen.
Geen withete CDA-er te bekennen die van een roetzwarte dag sprak. Nou is dat wel begrijpelijk door het Pietenprobleem, maar ook over een pikzwarte dag werd niets gehoord. Eigenlijk wel weer logisch met al die vrouwenquota’s, maar zelfs een genderneutrale zwarte dag kon er niet af.
Merkwaardig.

Ik ben niet vertrokken naar een verwegbestemming, ook lig ik niet dood onder aan de trap, maar ik ben gewoon lui. Ik lig op de bank en kijk heel langzaam om me heen naar een tomaat bijvoorbeeld. Maak me niet druk over gek geworden idioten die naar de rechter stappen omdat het hoogbegaafde prachtkind niet mee kan doen aan de musical. Of over progressieve Amsterdamse intellectuelen en kunstenaars die anders graag luidkeels in de babbelmedia foeivingeren naar witte provinciale onderbuikers die iets tegen asielzoekers hebben, en nu te hoop lopen tegen het Holocaustmonument dat voor hun deur dreigt te verrijzen. Ik neem het voor kennis aan en schakel over naar den bels naar Michel en José voor de touretappe.
Dat verrekte gevoetbal is gelukkig even afgelopen.