Marten Hogeweg

Of ik nog leefde en of het wel goed met me ging. Ja hoor antwoordde ik, maar het is winter en dus hou ik een mini-winterslaap; afijn dat is bekend.
Tevens stuurde ze een foto en daar was ik heel blij mee want daar stond de eetboot uit Gdansk op die een merkwaardige rol speelde in het grote verhaal over de voettocht naar Sint Petersburg, die foto had ik niet; blij dus. Hier het verhaal over die boot:

zondag 28 mei 2006
Ik ben in Gdansk aangekomen en zal daar twee dagen moeten blijven omdat ik een visum voor Kaliningrad nodig heb en pas morgen bij het Russische consulaat terecht kan. Met veel moeite heb ik een betaalbare slaapplaats gevonden in de kelder van een Hostel:

Ik ga vlak bij op een afgemeerde boot, die als restaurant dienst doet iets eten. Uiteraard is de boot aan de havenkant helemaal open, want het is minstens 14 graden nu. Ik neem een tafeltje aan de dichte kant en leg mijn paraplu op een uitstekende rand tegen de muur en dan blijkt het geen muur maar een los zeil te zijn en dus dondert mijn plu in het water. Grote paniek, mijn paraplu, ik kan niet zonder. Gelukkig is ie opgerold en blijft drijven en door dapper optreden van de kok en zijn dochters kan de paraplu gered worden. Uit dank word ik er vaste klant.
Als Mirjam zo’n anderhalve maand later in Gdansk is en op dezelfde boot informeert of ze zich een Nederlander herinneren, die te voet op weg was naar Sint-Petersburg is de reactie: ‘Die van de die paraplu?’ Je ziet hoe makkelijk je beroemd kunt worden.

Weer of geen weer, maar iedere dag en vaak meerdere keren komt Lodewijk voorbij. Ik weet helemaal niet of hij wel zo heet, maar omdat ik genetisch gemanipuleerd ben door mijn moeder die het ook niet kon laten, geef ik iedereen die me opvalt een bijnaam. En dit is dus Lodewijk.
Altijd, zomer en winter helemaal in het zwart gekleed passeerde hij met bedaarde doch ferme pas mijn raam maar sinds een paar dagen draagt hij in plaats van een zwarte een fel oranje jas. Ik ben helemaal van slag en vraag me af of hier ‘moeten’ in het spel is, want ik zag toevallig een maand of zo geleden toen ik naar mevrouw K liep dat hij een aanleunwoning van het Labrehuis binnenging. Het Labrehuis is afgebroken maar dit tamelijk nieuwe gebouw staat er nog. Dus denk ik dat hier procedures en protocollen aan het werk zijn want een normale gek loopt niet vrijwillig in zo’n oogverscheurende veiligheidsjas. De hoogbejaarde boer die jaren geleden iedere dag rondjes van minstens zes kilometer achter zijn rollator liep moest ook een fluoriderend vestje aan maar verdomde dat vierkant en ten einde raad had de zuster het ding maar in z’n mandje gekieperd, vertelde hij moeizaam — door een beroerte sprak hij slecht — maar met veel gegrinnik.

Overigens gaat het met mij uitstekend, maar er gebeurt hier zo weinig opwindends en heb ik heel Gennep al minstens tienmaal gefotografeerd, dat de frequentie van verslaggeving erg laag is en tot het nieuwe balkontuinseizoen begint ook wel zal blijven.

Hoewel er het hele jaar door wel ergens een koppeltje Canadese ganzen rondscharrelt, komt er ieder jaar een grote groep van wel zo’n veertig ‘wilde’ Canadezen hier de winter doorbrengen. Of het steeds dezelfde groep is weet ik niet en ja natuurlijk heb ik dat gevraagd maar ze geven geen antwoord en die ganzen lijken sprekend op elkaar… of ben ik nou racistisch.Het valt me wel op dat ze steeds minder schuw worden en misschien is het toch dezelfde groep. Gezellig.

Even iets anders: toen ik net terug kwam van meneer Appie zag ik dat het rare bord over rood licht verdwenen was en dat er in de ventweg van gene zijde — of eigenlijk de ventweg van deze zijde bekeken vanuit mijn bed — een anti-auto-verhoging was aangebracht. Ze kunnen er niet in of uit, maar de fietsende mennekes en meidjes wel. Zouden ze ten stadhuize alhier dit blog lezen? Lijkt me sterk.

En ik ook niet en natuurlijk, de natuur moet z’n loop hebben, dat kan ik billeken. Maar het idee om nog maanden droef uit het raam te moeten staren, terwijl de regendruppels als dikke tranen over de ruiten biggelen, nodigt niet uit om een uitbundig feestgezang aan te heffen.
Echt inspirerend is het ook niet dus zal de frequentie van nieuwe ontboezemingen in de pas lopen met het aantal uren daglicht… zucht.

Verder heb ik niks te klagen als bofkont op een goddelijk luizenhoofd in Frankrijk.

Drie tuinmeneren zijn met de modernste, door de arbo goedgekeurde hulpmiddelen ruim drie uur bezig geweest met het verwijderen van dode bladeren. Twee medewerkers met de voorgeschreven gehoorbeschermers hebben met bladblazers de boel op lange stroken geloeid — de verplichte oordoppen gelden niet voor de argeloze omwonenden — en daarna heeft een derde medewerker in een trekker met aangehangen bladzuiger die op stroken geblazen bladeren opgeveegd. En dat viel om den drommel niet mee, keer op keer reed hij zijn combinatie heen en weer (ha dat rijmt) en uiteindelijk is na drie uur noeste arbeid een grasveld zo groot als een zakdoek bladvrij geraakt.

Dezelfde drie mannen hadden in alle stilte met hark, bezem en kruiwagen de klus, zoals vroeger, in een half uurtje kunnen klaren, maar dat is geen vooruitgang en daar kan een eigentijdse firma in groenonderhoud natuurlijk niet aan beginnen.