Marten Hogeweg

Ik. zat nog maar net aan de koffie toen mijn aaiFoon belde — nee die tjoedelt niet, die belt. Grote zus am Apparat of ik morgen wilde komen in plaats van vandaag want de buurvrouw lag dood onder aan de trap… zonder rollator of zoiets.
‘Euh…’ zei ik nog warrig van de nacht ‘dat is geen probleem.’ ‘OK alles goed?’ ‘Alles goed.’ ‘Tot morgen dan.’

Nou is mijn sterrenbeeld Structopaat met de planeet Autis in het zevende spectrum dus u begrijpt dat ik even duchtig moest nadenken en danig verward was. Wat moest ik vandaag eten en wat met het eten van morgen? Alles stond immers al weken van te voren gepland en dat moest razendsnel aangepast worden. Het angstzweet brak me uit… keuzestress!
Rustig gaan zitten, concentreren op de ademhaling en langzaam kwam het inzicht ingedaald: vandaag wordt morgen en morgen wordt vandaag.

Opgelost. Ik blij maar dat was snel over toen ik de lange rij wachtende voor de kassa bij mijn vertrouwde grootgrutter zag.

Af en toe val ik in slaap en als ik wakker word denk ik dat ik best wel zin heb in een bordje ‘Cabeza de carrera’. Natuurlijk weet ik dat het niks met eten de maken heeft en domweg Kop van de wedstrijd betekent maar ik krijg er nou eenmaal altijd als ik het zie staan reuze trek van.
Net zoals ik vroeger lag te likkebaarden als tijdens de Giro ‘Ultimo chilomettro’ in beeld verscheen. Ik hoop dat ik het goed schrijf want de Giro is al een paar jaar verkwanseld aan de commercie en wordt alleen maar in het Engels uitgezonden op Eurosport en naar die zender mag ik niet kijken, zelfs niet met een Boerka aan.

Verder hoop ik dat alles goed gaat met u en ik ga zo weer op de bank voor het wedstrijdverslag met Michel en José. Overigens vind ik dat Michel op moet houden met José steeds in de rede te vallen. Steunbetuigingen graag naar BRT Sporza; spoed.

Als structopaat eet ik elke dag na de koffie als ontbijt een boterham met een zuivelsmeersel en een blaadje slaai — eigenlijk eet ik slaai alleen op brood.
En dus had ik behalve snijbonen, pepers, wortels, bieten en kruiden ook slaai gezaaid, plukslaai want dan kan ik iedere dag een of meer blaadjes oogsten zonder dat het ooit opraakt; theoretisch dan.

Maar het ging niet goed, alles lag slap en zieltogend tegen de vlakte, net als de jonge bieten en na aanvankelijk succes hielden ook de snijbonen het voor gezien.
Op de pepers en de wortels na was het leed en ellende en droefheid alom. Blijkbaar had ik zwaar gezondigd en restte mij slecht geween, geknars van tanden en boete doen: onder luid geweeklaag as op mijn hoofd strooien en mijn kleren verscheuren. Maar waar haal ik zogauw met temperaturen boven de dertig graden as vandaan en mijn kleren verscheuren… hallo ik ben gekke gerritje niet.

Afijn, ik bleef trouw water geven en ineens schoot de groei er weer in en bijt ik iedere ochtend weer in een smakelijke boterham met slaai. En de snijbonen zijn ook weer gaan bloeien.

Als ons moeder dit zou kunnen zien dan kon ik meteen aan de slag met een oud en bot aardappelschilmesje om al dat onkruid tussen de stenen weg te krabben.
En mopperen of tegenwerpingen maken had geen zin, je deed wat je moeder zei. Weliswaar met de pest in je lijf en het vaste voornemen om niets maar dan ook niets ooit nog als onkruid te bestempelen laat staan om weg te halen als je eenmaal de macht overgenomen had.
En zo geschiedde en in de hemel is behalve geen bier ook geen onkruid en hier in het nu bestaat onkruid niet meer, alleen nog maar natuur.

En ik zag dat het grasveld vol lag, met dooie bladeren welteverstaan. Nou is dat geen nieuws want dat is al minstens twee maanden zo en dat komt door de droogte. Bomen hebben het moeilijk, de hele natuur snakt naar vocht en een enkele bui zet geen zoden aan de dijk. Plenzen moet het en dagen achtereen.
Maar toen ik beter keek zag ik de bloemetjes, die het toch voor elkaar gekregen hadden om ergens wat te drinken te vinden en in bloei te schieten.
Er is hoop.

Dat riep sergeant-majoor Loempia altijd als we niet snel genoeg liepen naar zijn zin en daar moest ik aan denken toen ik de eerste rooie pepers plukte van een van de drie planten, boordevol al met groene in alle maten.
Ook de snijbonen geven met gulle hand want als je er een handjevol afhaalt wordt de plant kwaad en gaat onmiddellijk nieuwe bloemen aanmaken met als gevolg dat ik tot in oktober kan doorgaan met oogsten. Wat ben ik toch een bofkont.

Nee, niet de zwaaikom want dat is een verbreding in een kanaal waar de boten kunnen ‘uitzwaaien’ om te keren. Hoewel ik iemand ken die tot op heden denkt dat het woord zwaaikom komt van de plaats waar je als kind naar Sinterklaas zwaait als die met de stoomboot vol prachtige geschenken en vrolijke zwarte pieten weer terug komt uit het verre Spanje.
Nee, dit is een snaaikom en dat is een nieuwe trend in de wondere wereld van de Foodlovers maar daar heet ie anders, iets Engels uiteraard.
Het is niet de bedoeling dat je gezellig je kommetje vol schept, alles door elkaar husselt en dan de inhoud genietend naar binnen lepelt. Nee, alles zoveel mogelijk apart en dan maar snaaien: een boontje hier, een worteltje daar enzovoort en uiteraard met stokjes.
Flikker je de hele handel op een bord, dan heet het geen snaaikom meer maar een prikbord. U bent gewaarschuwd.