Marten Hogeweg

Ondanks dat ik met m’n boormachine op het hoogste treetje, het platform, moest klimmen om een gat in de muur te boren, ben ik niet over de rand van het balkon geduikeld. Wel werd het een komische act voor één heer met hindernissen.
Ga maar na, eerst moeten de gaten op de juiste plaats komen en dus tekende ik dat punt op de balustrade af en klom met een soort schietlood omhoog en zag het punt niet. Naar beneden en met een latje een duidelijker markering gemaakt. Omhoog maar weer, maar markeerstift vergeten en zo ging het nog even door tot ik aan het schone lied Een glaasje Madeira van wijlen Ted de Braak moest denken: ‘en rende in draf trap op en trap af!’
Afijn, uiteindelijk had ik twee gaten opgevuld met pluggen en ogen waartussen een ijzerdraad is gespannen om straks de klimmers onder het groensel van voldoende steun te kunnen voorzien. Dolle pret natuurlijk.

Die schaal heb ik al zo’n twintig jaar en al zolang liggen er tomaten op en nooit eerder, ik zeg nooit eerder viel me op dat het sprekend een tomatenboom lijkt. Ja stom.
Die schaal was zo ongeveer het eerste fatsoenlijk stuk gebakken klei dat uit m’n poten kwam toen ik als createef in wording meegesleurd was naar de cursus kleien van het Centrum voor de Kunsten in het oude Sportfondsenbad.
Dat het binnen de kortste keren een echte verslaving werd zie ik dagelijks in m’n rommelkamer en berging waar je je kont niet kunt keren van de potten — dus hebt u interesse? — tot mijn oogkwalen er een einde aanmaakten. Maar nog steeds als ik in een documentaire een pottenbakker bezig zie, schreit mijn hart.
Maar nondeju wat is het koud, amper zeven graden en een gemene oostenwind en toen ik vlug even naar de molen liep voor meel liep ik te schudden in m’n tuigje. En wat zag ik bij de molen: een fotoshoot van een trouwpartij waarbij de bruid gewoon in een tamelijk blote jurk stond te poseren zonder zelfs maar te klappertanden. Rare jongens die bruiden.

Hoewel de temperatuur niet overhoudt en het voor de rest van de week helemaal volkomen kut wordt, was het mits verstandig gekleed goed toeven in mijn speeltuin.
Waarvan akte.

Dit huis waar ik praktisch elke dag voor of achter langskom was ooit van een melkboer. Nu wonen er werknemers van de hippieboer want melkboeren zijn zo goed als uitgestorven net als koperslagers, marskramers en ouders die hun kinderen opvoeden.
Ik heb iets met melkboeren want tijdens een van mijn tochten op weg naar Grotezus, terwijl ik op een bankje een hapje zat te eten — boterham met kaas en komkommer — stopte er een oude man op een elektroscooter en vroeg waar ik vandaan kwam en wat ik hier deed. Helemaal niet nieuwsgierig dus. Hij bleek de vroegere melkboer van Grote zus te zijn en ik moest haar de groeten doen.
En toen ik nog maar drie turven hoog was zei iedereen dat ik melkboerenhondenhaar had, maar dat was onzin want onze melkboer had een peerd met kar. De pieterölieman had weliswaar een hondenkar, maar ik leek absoluut net op die hond, een grote zwarte waar ik danig ontzag voor had.
Handkarren met daaronder een grote trekhond zijn allang en terecht verboden, maar paarden mogen nog steeds voor een kar gespannen worden of bereden door breedgekonte damesmevrouwen.
Ik ken trouwens nog een leuke mop over een melkboer… nou later misschien een keer.

Lijkt me sterk dat een nijvere vouwbakker eh bouwvakker die in het heetst van de strijd plotseling een zware aandrang krijgt om een grote boodschap te doen tegen z’n voorman zegt:
‘Baas, ik moet hoognodig even naar het toiletje.’
En dat die voorman dan begrijpend antwoord:
‘Maar natuurlijk Kevin, wat let je.’
Lijkt me sterk.

Nee dit is natuurlijk geen soep maar de vijver bij de molen, maar ik kreeg wel zin in een stevig bord snert.
Helemaal fout, want de kruidenvrouwtjes die bijvoorbeeld bij de onvolprezen site BBC Food de macht overgenomen hebben zijn onverbiddelijk.
Wil je een lichamelijk en vooral geestelijk gezond leven leiden dan is de boodschap: uitsluitend volkoren fruit, veul slaai en nog veul meer exotisch kanariezaad!
En absoluut geen witte rijst of pasta — wit is sowieso erg verdacht heden ten dage. Want anders ga je voor je dertigste zwaar depressief en overdekt met afgrijselijke zweren naar de verdoemenis.
Zeg niet dat ik niet gewaarschuwd heb.