Marten Hogeweg

Het grondwaterpeil is hier nu al beduidend hoger dan voor de droogte van vorig jaar. Dat zie ik niet alleen maar kan ik ook wetenschappelijk verantwoord aflezen op het grondwaterpeilding dat bij de hippieboerderij staat. Ho gnak.
De Dommel staat op het punt om buiten de oevers te treden — altijd leuk en zeker leerzaam — en dat was allang gebeurd als er een paar jaar geleden niet driftig aan gesleuteld was, zoals uitdiepen en extra meanders. Maar dat weet u ongetwijfeld nog.
Eigenlijk wil ik er voor pleiten dat het maar eens afgelopen moet zijn met dat geregen en gewaai. Doe dat thuis ja!

Het zal wel toeval zijn, maar sinds het kabinet ‘zwaar heeft ingezet op biomassa’ wordt het steeds kaler hier op Gennep. Ook zonder dat de wind een handje helpt.
Voor het eerst heb je vanaf de stuw een vrij uitzicht op de molen en dat is zeker niet de enige plaats waar plotseling vreemde doorkijkjes ontstaan.
Overigens heb ik het nu wel gehad met al die wind en regen, hoewel ik zeer succesvol ben in het tussen de buien door scharrelen.

Gewoon doorhollen en zonder stil te staan één hand op de stam en in een vloeiende beweging erover en hollen maar. Daar geeft de jury dubbele punten voor.
Ik zal maar niet beschrijven hoe ik erover gekomen ben maar diskwalificatie zou het minste geweest zijn maar het lukte om aan de andere kant te komen.
Inderdaad, de harde wind had in Gennep een slachtoffer gemaakt en die boom lag tot in de Dommel en verrekkes in de weg.

Het waaide even flink hier in het zuiden, evenementen afgelast, code regenboog en geen treinen in Limburg. Omgewaaide bomen die natuurlijk op auto’s terecht kwamen en dus gewonden en ook de voertuigen die niet helemaal meer fris en fruitig oogden.
In mijn trompetboom woeien de hitsige duiven bijna van de tak, maar de foeilelijke boom bleef staan. Gewoon om mij te treiteren.
Ik controleerde toch enigszins ongerust het eksternest, maar dat boog gewoon mee met de elementen en gaf geen krimp: vakwerk.

Niks mis mee natuurlijk, want per slot van rekening is het maart. Zo schijnt de zon fel tussen de wolken door en zo dondert de regen met bakken uit de lucht. Met of zonder onweer, nee niet naar keuze natuurlijk.
Ik heb tot nu toe geluk gehad en heb het droog kunnen houden, hoewel ik op het ergste voorbereid was. Gisteren was ik net binnen toen de hemelsluizen opengingen kompleet met een knetterend onweer en dan moet ik altijd weer aan de onsterfelijke dichtregels denken:
‘Buiten woedt het noodweer, maar
binnen is het warm en gezellig.’

Het miezerde gisteren en het was carnaval. Het winkeltje van de hippieboer was potdicht en misschien wel daardoor was het doodstil in mijn speeltuin. Ik was dan ook stomverbaasd dat de molen wel draaide en open was en als bewijs voor het nageslacht wilde ik een vidiootje maken.
Slimme telefoon in de videostand en met m’n linkerhand probeerde ik de druppels regen van het scherm weg te houden. Toch na een paar seconden was het scherm ineens zwart, alles was zwart, er was geen leven meer in te krijgen. Gelukkig realiseerde ik me voor de grote paniek losbarstte dat de accu al bijna leeg was toen ik ging en het filmpje was er net te veel aan.
Toen ik thuis gezellig een stroomkabeltje in z’n hol prikte kwam er weer leven in.
Ik moest gewoon even gaan zitten.

En dus smijt de boer, als aan het einde van de winter de stal goed vol zit, die mest over het land. Da’s de eeuwig wederkerende loop der dingen. Dat kan ik billijken en het stonk amper.
Overigens gaat mijn conditie met de dag vooruit, schuifelde ik zondag nog amechtig naar de molen en terug met een flinke pauze op een bankje, nu liep ik fluitend m’n kleine rondje. Blij.

Nee hoor, want dit bankje dat zo prachtig staat te glimmen in de zon, daar in het Frater Simon Deltourheempark, is mijn doel niet.
Nee ik heb vandaag mijn zinnen gezet op het bankje bij de eerste blingblingbrug want dat is ongeveer de afstand naar de grootgrutter. En jawel, ik haal het en zit zeer tevreden naar alles wat beweegt en holt te kijken, tot het wat fris wordt want het bankje raakt steeds meer in de schaduw.
Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet.

Dit is het Berkenlaantje op de Cartierhei, een dijkje door een zeer drassig vennengebied zodat Baron de Cartier met droge voeten kon gaan jagen op drijvend pluimvee. Toen die hei nog van hem was, lang geleden.
Nu is het een paadje vol wortels van de berkenbomen waar je zo heerlijk over kunt struikelen en op je platte bek gaan. Vooral als er sneeuw ligt zoals op 9 januari 2010 toen ik op weg was naar Grotezus. Dat deed ik toen nog, nu zou ik dat niet meer in m’n hoofd halen vanwege de ‘fysiek’.
Ik kom erop omdat ik deze foto tegenkwam toen ik heel iets anders aan het zoeken was en ineens moest denken aan de laatste wens van Grotezus, namelijk gecremeerd en uitgestrooid worden — na haar dood uiteraard — op het Berkenlaantje.
Ik hoop voor haar jongens dat er dan geen sneeuw ligt. Ikzelf zal er helaas niet bij kunnen zijn want dan sta ik allang aan de toog bij de heilige Bacchus daarboven met alle ouwe maten en houwen we alvast een kruk vrij voor Grotezus.

Nog slaapdronken open ik de gordijnen en brul enthousiast: ‘Doe dat licht uit, witte wel wá dá kost!’ Nou niks dus want het is de zon die als een gek staat te schitteren in een vooroorlogse strakblauwe lucht. Nondecato da’s lang geleden en behaaglijk koester ik me in de alles helende stralen en knaag een bammetje — eerst koffie.
Als ik via de glasbak op weg ga naar meneer Albert komen er prachtige wolken aanzeilen die lichtzinnige luchten vol beloften van betere tijden beloven.
Bij de bushalte probeert coca cola ons wijs te maken dat hun suikerwater de beste keus is maar achtergelaten blikjes vertellen een ander verhaal: één maal 0% uilenzeik en één maal suikertroep van de concurrent. Jammer maar helaas.