En ik ook niet en natuurlijk, de natuur moet z’n loop hebben, dat kan ik billeken. Maar het idee om nog maanden droef uit het raam te moeten staren, terwijl de regendruppels als dikke tranen over de ruiten biggelen, nodigt niet uit om een uitbundig feestgezang aan te heffen. Echt inspirerend is het ook niet dus zal de frequentie van nieuwe ontboezemingen in de pas lopen met het aantal uren daglicht… zucht.
Verder heb ik niks te klagen als bofkont op een goddelijk luizenhoofd in Frankrijk.
Drie tuinmeneren zijn met de modernste, door de arbo goedgekeurde hulpmiddelen ruim drie uur bezig geweest met het verwijderen van dode bladeren. Twee medewerkers met de voorgeschreven gehoorbeschermers hebben met bladblazers de boel op lange stroken geloeid — de verplichte oordoppen gelden niet voor de argeloze omwonenden — en daarna heeft een derde medewerker in een trekker met aangehangen bladzuiger die op stroken geblazen bladeren opgeveegd. En dat viel om den drommel niet mee, keer op keer reed hij zijn combinatie heen en weer (ha dat rijmt) en uiteindelijk is na drie uur noeste arbeid een grasveld zo groot als een zakdoek bladvrij geraakt.
Dezelfde drie mannen hadden in alle stilte met hark, bezem en kruiwagen de klus, zoals vroeger, in een half uurtje kunnen klaren, maar dat is geen vooruitgang en daar kan een eigentijdse firma in groenonderhoud natuurlijk niet aan beginnen.
Enkele weken geleden keek ik tijdens het douchen omhoog — nee dat doe ik normaal niet — en zag rare vlekken op het plafond. Die werden langzaam groter en zwarter en er verschenen druppels. Zucht, toch niet weer een lekkage? Jawel, weer een lek. Ik vulde op de site van mijn huurbaas een reparatieverzoek in en kreeg promptde volgende dag een mail terug met de vraag of er misschien iemand boven mij woonde en zo ja op welk nummer dat dat dan wel niet mocht wezen. Een duidelijk geval van een huurbazin die haar eigen woningbezit niet kende want uiteraard had ik bij het reparatieverzoek behalve mijn naam ook mijn adres moeten vermelden.
Afijn, reeds een week later kwamen er twee mannen van het Woonbedrijf die een gat in het plafond sloegen, zeer ernstig en bezorgd keken en mij vervolgens meedeelden dat het lekte en dat er iemand van Strukton zou bellen wanneer hij kon komen komen… en een prettige dag nog. Na veel gebel kwam er na een week iemand die constateerde dat het hoogst waarschijnlijk een lek was maar dat de bovenbuurvrouw de kraan moest laten lopen om te kijken hoe of wat. Dus weer bellen en nog eens bellen want de buurvrouw draait onregelmatige diensten… en een prettig weekend nog. Maandag komt er na tienen iemand om het lek te maken en anders belt ie.
Een uur langer slapen! Nee ik zeg niks meer. Maar over een kleine twee maanden worden de dagen alweer langer, zijn de ‘feest’dagen voorbij en kan voorzichtig de neus uit het warme schuilhol gestoken worden en het leven weer beginnen.
Hoewel er al vaker bij de maaltijd geen vlees op m’n bordje lag en ik toch zeer smakelijk smikkelde, had ik blijkbaar de Boze Boerenopstand en de beelden van hun opvatting over dierenwelzijn nodig om definitief te kappen met vlees. Dan maar eens vleesvervangers proberen en zo kon het gebeuren dat ik bij de grootgrutter een pakje Gehacktballetjes van de Vegetarische Slager in m’n mandje mikte. Tien balletjes samen honderdzeventig gram, da’s mooi voor twee maaltijden. De eerste keer bakte ik de balletjes volgens de gebruiksaanwijzing bruin in een scheut olie. Een citaat uit Trouw beweerde op de verpakking: ‘Blind proevend zou je zeggen dat het vlees is.’ Ik moet zeggen dat het ook met de ogen open de structuur en de smaak had van gehakt maar dan gekruid op een manier die niet de mijne was. De volgende dag braadde ik ze kort aan om ze vervolgens te stoven in een saus van veel uien en peterselie met mosterd… beter, veel beter. Maar de balletjes zijn gemaakt van onder andere bonen en tarwe en waarom zou ik dan geen bonen en tarwe eten, ik ben dol op bonen, bijvoorbeeld een stoofschotel van witte bonen met tomaten en snijbiet, heerlijk. Of een groenteschotel met — daar is de tarwe — couscous.
Afijn, voor mensen die het ‘vleesgevoel’ niet kunnen missen zijn het prima ballen en zeker een traktatie bij het borrelen met veel drank, mayonaise, mosterd en die mierzoete chilisaus, maar ik laat voortaan niet alleen het vlees maar ook de vleesvervangers bij meneer Appie gewoon aan mij voorbij gaan.
Het is weer zover, met de Koers van de vallende bladeren — Lombardije dus — die op magistrale wijze is gewonnen door Bauke Mollema, zijn we in de tijd van de bladblazers beland. Vroeger werden hark en brede platte schup gebruikt maar we leven in de tijd van de vooruitgang en die gaat nu eenmaal gepaard met herrie. Nou hou ik best wel van eentonig, doedelzak, didgeridoo, orgeltje, maar enige variatie in de melodie is best wel aardig. Het blaasding hoeft nou niet mteen een fuga van Bach te spelen maar een gezellig melodietje moet toch kunnen. Met zo’n moderne app zou dat een fluitje van een cent zijn want volgens Sting, ja die van de Police vroeger, dochterlief was er weg van en ik heb tijd zat gehad toentertijd om die hele Police in het algemeen en die verrekte Sting in het bijzonder… volgens Sting dus is iedere popmuzikant schatplichtig aan Bach. Nou doe er dan iets aan, aan die bladblazers, ja!
PS Ik las zojuist dat er op de nieuwe lijst van door Europol gezochte criminelen eenentwintig personen staan waarvan achttien vrouwen. Zonder dat er sprake was van een verplicht quotum. Woehaaa.
Last of the summer wine is een Britse komische serie die nooit, ik zeg nooit, op de Nederlandsche zenders vertoond is, zelfs niet door de ouwelullenzender Max. Waarom niet? Geen idee want het is op afstand mijn meest favoriete serie met Monty Python als goede tweede. Het gaat eigenlijk over niks, nou ja over een stel recalcitrante bejaarde kerels adequaat daarop reagerende oudere dames. Om het netjes te zeggen. De serie is al oud en vanwege het hoge sterftecijfer van de acteurs komen er steeds nieuwe idioten aan bod, maar echt bij de tijd is het allemaal niet. Op een Aziaat na, mister Entwizzle uit Hull, zijn het allemaal blanken, niemand is homo of lesbisch en ook de andere afkortingen zijn in geen velden of dreven te bespeuren. Vandaar misschien de Nederlandse boycot. Ik heb toen je voor een paar euro extra alle Britse zenders kon ontvangen — nu kost het de aanbetaling op een hoekpand en moet je er nog een hoop shitzenders bij nemen, nee dus — een aantal afleveringen opgenomen en regelmatig lach ik me dus weer de lul uit de broek. Maar dit terzijde.
Nee ik dwaal niet af want die sfeer van de laatste zomerse wijn proefde ik vandaag en gisteren volop op mijn balkon waar de snijbonen het na een laatste oogst voor gezien hielden en ik in een aangenaam zonnetje de boel opruimde, alles keurig aanveegde en met een welgevallig oog constateerde dat de bietenoogst begint, de snijbiet niet van ophouden weet, de peterselie zich uitbundig aanstelt en de wintersla er echt zin in heeft en de pepers nog steeds volhangen met nieuwe vruchten. Dat wordt een hete winter.
Eigenlijk is het een oud Schots gezegde en moet het ‘de whisky van morgen’ zijn, maar hier wordt geen whisky gestookt — althans niet legaal — maar vlakbij in Dommelen wel pils. Het water dat de brouwerij daar oppompt voor de bereiding van dat smakelijke gerstenat is zo’n vierduizend jaar geleden als regen op het Kempisch Plateau gevallen en is in de loop der tijd door dikke lagen zand en leem gefilterd. Dus ‘morgen’ is een rekbaar begrip maar het resultaat is wel schoon, biologisch, goed voor het klimaat, inclusief, met zonder glazen plafond en genderneutraal. Proost.
Ik. zat nog maar net aan de koffie toen mijn aaiFoon belde — nee die tjoedelt niet, die belt. Grote zus am Apparat of ik morgen wilde komen in plaats van vandaag want de buurvrouw lag dood onder aan de trap… zonder rollator of zoiets. ‘Euh…’ zei ik nog warrig van de nacht ‘dat is geen probleem.’ ‘OK alles goed?’ ‘Alles goed.’ ‘Tot morgen dan.’
Nou is mijn sterrenbeeld Structopaat met de planeet Autis in het zevende spectrum dus u begrijpt dat ik even duchtig moest nadenken en danig verward was. Wat moest ik vandaag eten en wat met het eten van morgen? Alles stond immers al weken van te voren gepland en dat moest razendsnel aangepast worden. Het angstzweet brak me uit… keuzestress! Rustig gaan zitten, concentreren op de ademhaling en langzaam kwam het inzicht ingedaald: vandaag wordt morgen en morgen wordt vandaag.
Opgelost. Ik blij maar dat was snel over toen ik de lange rij wachtende voor de kassa bij mijn vertrouwde grootgrutter zag.
Nu de klimaatcrisis onderhand een feit is wordt er met name met een foeifinger naar de veestapel gewezen als hoofdveroorzaker van alle ellende. Maar toen er een voorstel werd gedaan om het aantal varkens en kippen te halveren — het aantal, niet de beesten zelf — kwamen er meteen deskundige rekenmeesters die aantoonden dat dat weinig of niets zou uitmaken; hooguit 4%. Nee de koei waren de grote boosdoeners, niet de auto’s de vliegtuigen of de industrie, nee de koei.
Dat zal dan wel denk ik dan, als deskundigen het zeggen zal het wel waar zijn, maar al duizenden jaren lopen er runderen te grazen op de wereld. Tientallen miljoenen bizons trokken over de prairies van Noord Amerika, oerossen, yaks, lama’s, zebra’s en noem maar op graasden in grote kuddes wel ergens op de wereld. Het hoestte van de grote grazers en allemaal schijten en water slurpen en kwalijke dampen uitstoten zonder dat het klimaat er erg in had en nu plotseling ligt het niet aan het gedrag van de mens maar aan de koei.
