Marten Hogeweg

Dit is het Berkenlaantje op de Cartierhei, een dijkje door een zeer drassig vennengebied zodat Baron de Cartier met droge voeten kon gaan jagen op drijvend pluimvee. Toen die hei nog van hem was, lang geleden.
Nu is het een paadje vol wortels van de berkenbomen waar je zo heerlijk over kunt struikelen en op je platte bek gaan. Vooral als er sneeuw ligt zoals op 9 januari 2010 toen ik op weg was naar Grotezus. Dat deed ik toen nog, nu zou ik dat niet meer in m’n hoofd halen vanwege de ‘fysiek’.
Ik kom erop omdat ik deze foto tegenkwam toen ik heel iets anders aan het zoeken was en ineens moest denken aan de laatste wens van Grotezus, namelijk gecremeerd en uitgestrooid worden — na haar dood uiteraard — op het Berkenlaantje.
Ik hoop voor haar jongens dat er dan geen sneeuw ligt. Ikzelf zal er helaas niet bij kunnen zijn want dan sta ik allang aan de toog bij de heilige Bacchus daarboven met alle ouwe maten en houwen we alvast een kruk vrij voor Grotezus.

Nog slaapdronken open ik de gordijnen en brul enthousiast: ‘Doe dat licht uit, witte wel wá dá kost!’ Nou niks dus want het is de zon die als een gek staat te schitteren in een vooroorlogse strakblauwe lucht. Nondecato da’s lang geleden en behaaglijk koester ik me in de alles helende stralen en knaag een bammetje — eerst koffie.
Als ik via de glasbak op weg ga naar meneer Albert komen er prachtige wolken aanzeilen die lichtzinnige luchten vol beloften van betere tijden beloven.
Bij de bushalte probeert coca cola ons wijs te maken dat hun suikerwater de beste keus is maar achtergelaten blikjes vertellen een ander verhaal: één maal 0% uilenzeik en één maal suikertroep van de concurrent. Jammer maar helaas.

Ruim acht graden gevroren vannacht dus ik was benieuwd. De Dommel was uiteraard nog ijsvrij maar het drijvend pluimvee had toch wel het beschutte stuk water tussen de stuw en de molen opgezocht, waar de meerkoetjes de lente al in de kop hadden en een ware orgie organiseerden.
De paddenpoel lag wel dicht en de lage zon weerkaatste fel op het ijs en terwijl ik daar stond te knipperen met m’n ogen en te knippen met de camera zag ik iets raars. Vlakbij, nog geen drie meter van me vandaan stond een donkere schaduw, een struik, een bos riet, nee een reiger.
Doodstil met ingetrokken kop stond ie op het ijs en trok zich van mij of mijn camera niks aan. Een paar jaar terug waren ze nog behoorlijk schuw en snel op de wieken als je je armen op ooghoogte bracht. Rare vogel.

Sinds iedereen, dus ook vrachtwagenchauffeurs, een mobieltje met GPS heeft, plus bijdehante kaartenapps zodat iedereen ten allen tijde precies kan zien waar iets of iemand is en automatisch de kortste weg naar het begeerde doel voorgetoverd krijgt, zie ik steeds vaker bordjes met ‘-> werkverkeer Neos’ of ‘werkverkeer De Vleut <-‘.
Die Vleut wekte mijn nieuwsgierigheid en dus op een mooie zonnige dag op pad en ik kwam uit bij de zandvang in de Tongelreep.
Dat die zandvang tegenwoordig een naam heeft wist ik niet, maar ik heb wel eens ergens gelezen in een echt boek dat in straten en oorden die geen naam hebben het vreselijk kan spoken… vandaar dus waarschijnlijk misschien.
Op de achtergrond ligt het pre-historisch dorp met prominent boven alles uit de middeleeuwse herberg. Ja dat kan. Het begon toen een groep enthousiaste vrijwilligers op een stukje grond waar de gemeente nog geen plannen mee had, een reconstructie van een boerderij uit de ijzertijd bouwden, iedereen deed mee en iedereen liep in en uit.
Maar ja, er kwam een begeleider die subsidie ritselde en binnen de kortste keren kwamen er gebieds- en crisismanagers en worden er leuke dingen georganiseerd, kun je er vreten en zuipen, is er wifi in de herberg en is het geheel hermetisch afgesloten met echte romeinse palissaden en betaal je een geducht bedrag om binnen te geraken.